Schrijverschap in de Belgische belle époque: een sociaal-culturele geschiedenis

Rond 1900 heerste een ongekende literaire hoogconjunctuur in zowel Nederlandstalig als Franstalig België. Auteurs als Maurice Maeterlinck, Emile Verhaeren, Karel van de Woestijne en Cyriel Buysse vonden ook in Nederland grote weerklank. Het was een tijd van ongekende mogelijkheden op economisch en cultureel vlak, maar ook de tijd van emancipatiebewegingen en sociale strijd. Dit uitte zich onder meer in een bloeiend verenigingsleven. 'De Belg richt verenigingen op zoals een bever burchten', liet de politicus-schrijver Henry Carton de Wiart zich ontvallen. Ook schrijvers organiseerden zich in een wirwar van auteursverenigingen, literaire genootschappen en tijdschriften. "Schrijverschap in de Belgische belle époque" is een relaas van gebroken vriendschappen, schrijvers die zich van elkaar trachtten te onderscheiden en schrijvers die een professionele invulling aan hun schrijverschap wensten te geven en tegelijkertijd kampten met de groeipijnen van de moderniteit.