Ē ylē monē : poiēmata. Η ύλη μόνη : ποιήματα

αγριόχορτα αδέσποτο φάντασμα αέρας Αθήνα Αίγινα ακόμη Άκουγα ακούμπα άλλη αλφαβήτα ανάπηρος ανθίζει ανθισμένη μυγδαλιά άνθος Αύγουστος βαθιά βροχή γελάκια γιατί γλώσσα γυαλί γύρω δάσος Δεν θα δεν ρέει δέντρα δική έγινε μουσείο Εδώ είσαι είχε έκαναν ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ ΕΚΔΟΣΕΩΝ εκεί εκείνη ενώ ΕΞΟΔΟΣ Έρχεται έρωτα εσύ Έτσι ήταν πριν έχει όνομα ζωή ζωής ήλιο ήλιος θα ναι κάθε καμιά κάνει κανένα καρπό ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ κάτι κέντρο κήπο κορμί λάθος λάμπει σαν λέει λευκό λέω λησμόνησα λίγο λόγια λύκος Λυπιού μαθαίνεις μάτια μεγάλη Μελαγχολώ μέρας μες μέσα μήπως μνήμης μόλις μόνο μπλε μπορεί νύχτα ξαφνικά ξέρεις ξέρω ό,τι αντιστέκεται όλα όλο όμως όπως παλιά όταν πάλι παλιό πάνω Πέτρα είναι ό,τι πια πιο ωραία Πίσω απ ποιήματα ποτέ δεν Πού προσπαθείς πρώτο Πώς Σα να άλλαξε Σιγά μην τρέμεις σιωπή σκύβουν στιγμή τελευταίο τέλος τίποτα τόση τώρα ύλη μόνη ύπαρξης φυλλοβόλα φύλλων φύση φύσης φως χαμογελάει χόρτα χωρίς